Vluchtgedrag

De logica zal ik er nooit van inzien, van al die mensen die denken dat ze met vriestemperaturen aan zee moeten zitten. Met de hele familie op een kluitje. Of op een klein flatje.
En dan uit pure balorigheid gaan wandelen in de veel te smalle winkelstraatjes van een badplaats. Om dan af en toe aan de kant te moeten springen voor een hevig toeterende auto of een ratelende tram...

Brood of kruimels

Het valt me op hoe weinig vogels ik in mijn tuin zie. De mus is dan wel een bedreigde diersoort, maar hij zal dan toch niet zó bedreigd zijn dat ik er géén meer zie, zeker?
Of ligt het aan het weer? Is het niet koud genoeg, en valt het wel mee om eten te vinden. Ik strooide vorig jaar wel eens brood of kruimels, maar dit jaar heeft dat weinig zin.
Maar je zal zien, met de eerste sneeuw komen ook weer de eerste vogels tevoorschijn...

In de duinen

Ik kan me verbazen over de raarste dingen die ik langs de vloedlijn vind. Denk niet meteen dat ik bewust ga strandjutten. Ook in de duinen tref je soms wel eens iets aan, dat je twee keer moet bekijken om te achterhalen wat het is.
Dit is volgens mij een gebit van een konijn. Iets anders kan ik er niet van maken.
Of het moet een tekening zijn...

Gemeentelijke diensten

In de zomer liggen ze rijendik op het strand maar in de wintervakantie zitten ze lekker ingeduffeld in cafetaria's achter een warme chocomel of een hete thee: de toeristen.
Ze staan er niet bij stil dat hun promenade onderhouden wordt door de lokale gemeentelijke diensten.
Hoewel dat natuurlijk zowel in de zomer als in de winter soms te wensen overlaat. Dat zie je bijvoorbeeld aan het opgestoven zand, de dichtgetimmerde publieke WC's en de belabberde staat van sommige trappen en leuningen.
Een enkele toerist vindt -ondanks dát- zijn weg toch wel naar het strand...

Duistere praktijken

Als we langs het strand gaan wandelen komen we iedere keer voorbij dit gebouw.
Het ziet er uit alsof het uit een vorige eeuw is, en dat is het uiteraard ook...
Het ziet er altijd een beetje verwaarloosd en troosteloos uit, maar in de winter ziet het er zo onooglijk uit, dat het een decor zou kunnen zijn voor een spannend kinderboek vol boeven en duistere praktijken.

Tuinmeubelen

De buurman keek raar op, deze week. De tuinmeubelen werden dan toch nog opgeborgen. Ze hadden al een eeuwigheid in het tuinhuisje moeten staan, maar het kwam er maar niet van.
Tijd genoeg, dat wel...
Maar was het luiheid? Of was het gewoon mijn manier om tegen beter weten in, de zomer -die we niet gehad hebben- in de tuin te houden?

Gewriemel in een plantsoen

De sneeuw is weg maar de dikke pakken rosse bladeren ligt er nog wel. Flink nat, en behoorlijk plakkerig. Het gebeurt dus soms dat je tussen die bruinrode massa opeens gewriemel ziet.
Laatst nog... liep ik door een plantsoen, en net voor ik mijn voet neer zet, zie ik iets bewegen. Een padje dat moeite doet om al die hindernissen te nemen, maar dan heb ik mijn evenwicht al verlegd naar mijn andere been en komt mijn voet met een dreun op de grond terecht. De hele handeling en de bedenkingen daarbij duren nauwelijks een fractie van een seconde.
Blijkbaar net genoeg om weg te komen voor dat beestje. Gelukkig.

Overal kerstmarkt

De uitverkoopbakken liggen plots vol met gebroken chocoladefiguren, zakken pepernoten, speculaas, en afgeprijsd speelgoed.
En plots is het overal kerstmarkt. Cheape Glühwein wordt warmgehouden, minderwaardige kerst-CD's klinken nu door de luidsprekers die vorige week nog sinterklaasliedjes uitspuugden, en tegen iedere lantaarnpaal staat een kerstboompje gesnoerd.
En overal zie je die foeilelijke verlichte kerstfiguren. Het lijkt wel of de wereld is bang geworden van het donker...

Chocolade eten

Je zal maar kinderen hebben in de Sinterklaasperiode. Dan mag je van nu tot Pasen chocolade eten, om die berg weg te werken, die ze van de Sint hebben gekregen.
En -o, ironie- met Pasen kun je dan beginnen met die berg die ze weer van de Paashaas hebben gekregen.

Vol verwachting klopt ons hart

Je kunt niet eens meer rustig boodschappen doen. Uit iedere luidspreker in de winkelstraten schettert wel een liedje over "een vreemde zeker", die "verdwaald is zeker". Uit veel te luid kwekkende kinderkeeltjes komt de enthousiaste uitnodiging "O kom er eens kijken".
Je kunt er niet omheen: de Sint is in het land!
Koortsachtig zetten bengels iedere dag hun schoen, niet beseffend dat daar geen X-box in past. En met een Nokia'tje zijn ze niet tevreden, want deze week is "toevallig" de Samsung de bom...
Ach, ik heb ook maar een schoen gezet. Niet dat ik verwacht dat er op een ochtend iets zou in liggen, maar om nog maar eens een thema-aquarel te maken.

Met die sneeuw, en zo

Dit meertje in Solenzara is anoniem genoeg om het in de zomer leuk te houden. Je ziet er betrekkelijk weinig toeristen en het water is er altijd lekker koel.
Ik vraag mij af hoe het er in de winter bij ligt, met die sneeuw en zo.
Want dat is zo bizar in Corsica: als je aan zee op het snikhete strand ligt, en je draait je om, dan zie je bergen met sneeuwtoppen...